Oké, stel je voor: je bent weer klaar om lekker te springen als die klassieke pixelheld, maar Unfair Mario 2 gooit je meteen een gigantische joekel van een curveball toe. Dit is geen gewone platformer, nee, dit is kaizo-platforming op z’n best oftewel: een masochistische achtbaan vol verrassingen die je reflexen en geduld tot het uiterste testen. En geloof me, je zult sterven. Veel. Heel veel.
De besturing? Simpel en strak: links, rechts, rennen en springen. Precies wat je nodig hebt om je te focussen op het echte werk, namelijk het ontwijken van die sneaky vallen die overal op de loer liggen. Denk aan blokken die je uitnodigen om erop te springen, maar in plaats daarvan je prompt in een gat laten vallen. Serieus, wie heeft die dingen ontworpen? Het voelt alsof het spel zelf tegen je samenzweert één misstap en boem, game over. Je intuïtie? Gewoon vergeten, want vertrouwen is hier een luxe die je je niet kunt veroorloven.
Het hart van Unfair Mario 2 is die heerlijke mix van trial and error en timing. Je leert door keihard te falen (en dat meestal op de mafste manieren), waarna je langzaam maar zeker de level layouts in je hoofd prent. Het is een beetje alsof je elke keer een puzzel oplost, maar dan met je levens. Wil je een tip? Vergeet snelheid. Hier gaat het om gecontroleerde, berekende zetten. Haastige spoed is zelden goed, tenzij je natuurlijk je toetsenbord in een emotionele uitbarsting uit het raam wilt gooien ik spreek uit ervaring.
En dan die tijdslimieten die soms opduiken. Je denkt misschien “Ah, dat fix ik wel,” maar de combinatie met die gladde vallen maakt het tot een zenuwslopende race tegen de klok. Het is net alsof je een stressvolle aflevering van een kookwedstrijd speelt waarin je handen constant wegglippen van de messen. Ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die zelfs MasterChef zou laten zweten.
Wat Unfair Mario 2 zo verslavend maakt? De herhaalbaarheid natuurlijk. Elke dood is geen einde, maar een uitnodiging om slimmer te worden, sneller te reageren en vooral om die “gotcha!”-valstrikken te overleven. Het is frustrerend, onvoorspelbaar en soms pure wreedheid, maar als je de chaos eenmaal omarmt, voelt het als een epic overwinning. Dus, ben jij klaar om je platformingskills tegen de muur te smijten en te zien hoe lang je het overleeft? GG.