Straszny film Roszpunka to niecodzienna gra, która łączy w sobie elementy horroru i baśni, przenosząc nas do mrocznego świata znanej opowieści o długowłosej księżniczce. Szczerze mówiąc, kiedy pierwszy raz uruchomiłem tę grę, czułem się jakbym wpadł do studni, z której wyjść się już nie da. Dlaczego? Bo szybko zrozumiałem, że w tej wersji Roszpunka nic nie jest takie, jakim się wydaje…
Gra zaczyna się w idyllicznej scenerii, która szybko zmienia się w miejsce pełne tajemnic i niebezpieczeństw. W celu ratowania własnej skóry (dosłownie!) będziesz musiał stawić czoła nie tylko zaskakującym zagadkom, ale również przerażającym postaciom, które czają się w mroku. Każdy kąt kryje w sobie coś strasznego, a dźwięki są tak realistyczne, że mam wrażenie, iż zaraz z krzaków wyskoczy mi jakaś upiorna postać – prawie jak w moich koszmarach, żeby nie było!
W grze możemy grać samodzielnie lub w trybie kooperacji z przyjaciółmi – co przy okazji daje nam okazję do wykrzykiwania przerażonych okrzyków w towarzystwie znajomych. Oczywiście, jest też możliwość rywalizacji, co sprawia, że atmosfera staje się jeszcze bardziej napięta. Kto pierwszy odkryje tajemnicę Roszpunki? Może to być przyjaciel, a może…
W miarę postępów w grze, czułem dreszczyk emocji, gdy natrafiałem na ukryte przejścia i sekrety. Moje serce biło jak szalone, a adrenalina huczała w moich żyłach. Generalnie, to uczucie przypominało mi, jak to jest grać w Resident Evil po ciemku, z tylko jedną lampką nocną jako źródłem światła. Ale nie ma co ukrywać – czasami czułem się po prostu głupi, kręcąc się w kółko, nie mogąc rozwiązać prostej zagadki…
Czy warto zagrać w Straszny film Roszpunka? Zdecydowanie tak, jeśli masz ochotę na coś, co sprawi, że będziesz się bać i jednocześnie śmiać z samego siebie. Gdy na ekranie zjawia się mroczny czarownik, a Roszpunka krzyczy z przerażeniem, a Ty myślisz sobie Czemu ja to robię? – pamiętaj, że nie jesteś sam w tej walce z potworami… Tak, w zasadzie to możemy nawet porównać tę grę do Gry o Tron, gdzie każdy moment może zakończyć się tragicznie. Ale cóż, przynajmniej nie ma smoka, który zeżarłby mnie na śniadanie!