Zagubiona wyspa 3 to gra, która przenosi nas do tajemniczego, pełnego niebezpieczeństw świata, w którym musimy stawić czoła zarówno zagadkom, jak i potworom. To kontynuacja wcześniejszych części, ale nie daj się zwieść - nowa odsłona jest jak świeżo upieczony chlebek, który pachnie lepiej niż wszystko, co jadłeś ostatnio! W tej grze, wcielasz się w postać, która wyrusza na poszukiwanie skarbów, ale jak to zwykle bywa, spotykasz na swojej drodze więcej przeszkód, niż byś sobie życzył.
Już od pierwszych chwil, kiedy tylko uruchomiłem tę grę, czułem dreszczyk emocji. Grafika jest niczym obrazek z najnowszego albumu popowego, a dźwięki otoczenia przypominają mi, jakby ktoś nagrał odgłosy dżungli z najnowszego hitowego filmu. Chociaż... muszę przyznać, że przez chwilę pomyślałem, że słyszę sąsiadów, którzy znów mieli grill i chyba im się coś przypaliło… Ale wracając do gry!
W Zagubionej wyspie 3 najważniejsze są eksploracja i rozwiązywanie zagadek. Czasem czujesz się jak Sherlock Holmes, innym razem jak postać z memów, która za dużo piwa wypiła, bo nie możesz znaleźć właściwego klucza do zamka. Gra oferuje tryb kooperacji, więc możesz zmierzyć się z wyzwaniami wspólnie ze znajomymi – idealnie, jeśli chcesz, aby ktoś inny zrzucił winę na Ciebie, gdy coś pójdzie nie tak!
Z początku myślałem, że gra będzie zbyt łatwa, ale potem dotarłem do sekcji z pułapkami. Serio, to było jak początek horroru - czujesz się, jakbyś był w filmie, w którym nikt nie przeżywa, a Ty musisz biegać, skakać i unikać śmierci, jakbyś miał na sobie gumiaki z gówna. I muszę przyznać, że czasami miałem ochotę rzucić kontrolerem przez pokój, ale na szczęście mam nowy telewizor, więc postanowiłem raczej pomyśleć, że to wszystko to tylko gra... może?
Ogólnie rzecz biorąc, Zagubiona wyspa 3 to gra, która potrafi wciągnąć. Niezależnie od tego, czy grasz sam, czy z przyjaciółmi, każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. I szczerze mówiąc, czuję, że to tytuł, który z pewnością na dłużej zagości w mojej bibliotece. Może nawet na tyle długo, żeby pokazać znajomym, jak świetnie mi idzie – chociaż w to wcale nie uwierzą, bo przecież nie ma nic gorszego niż przegrać w grze, w której się jest samemu... Chyba, że to Twoje motto, wtedy masz przechlapane!