Oké, stel je voor: je zit klem in een gebouw dat meer weg heeft van een spookhuis dan van een comfortabele thuisbasis. Welkom bij Residence of Evil: Quarantine, waar de enige gasten die je hebt, griezelige zombies zijn die niet bepaald komen voor de koffie. Je missie? Overleven natuurlijk. En dat is nogal een ding, want hier is elke hoek een potentiële jump scare (serieus, wie heeft dit getest zonder zijn hart te verliezen?).
Het gevechtssysteem in deze game is pure adrenaline in pixels. Je krijgt niet zomaar een wapen in handen; nee, het voelt alsof je bij elke ontmoeting even je levensader voelt pompen. Zombies duiken op als mieren op een suikerkristal, dus het is rennen, mikken en soms stiekem peentjes zweten. En geloof me, die eerste confrontatie? Mijn toetsenbord zag bijna de dakgoot toen ik op het allerlaatste moment uitweek GG, zenuwen van staal zijn hier een must.
Wat echt leuk is, is hoe je met het inventarisbeheer moet jongleren. Het is alsof je een soort digitale Tetris speelt, maar dan met wapens, medkits en andere survivaltools. Probeer maar eens alles geordend te houden terwijl je continu op het punt staat om overrompeld te worden ik probeerde het craften onder de knie te krijgen en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is. Echt, het is die perfecte mix tussen hectiek en slim plannen die de game zo verslavend maakt.
En dan is er nog de omgeving zelf, die voelt als een vijandige medespeler. Elk raam, elke deur kan het startpunt zijn van een zombie-invasie. Het zoeken naar een uitweg is als het vinden van die ene afstandsbediening tussen alle kussens simpel, maar met verrassingen op elke hoek. Je denkt dat je veilig bent, en dan ineens... nou ja, laat maar.
Dus, ben jij klaar om je survivalskills te testen in een wereld waar je niet alleen tegen zombies vecht, maar ook tegen je eigen zenuwen? Residence of Evil: Quarantine laat je voelen wat het betekent om echt op scherp te staan. Tip: vergeet je adrenaline-injectie niet mee te nemen je gaat het nodig hebben.