Oké, dus Hobo 2—dat is zo’n side-scrolling beat-em-up waar je weer heerlijk tegen de wereld aan mag trappen en slaan, maar dan met die charmante zwerver Hobo in de hoofdrol. Echt, deze game spat van de ruige humor af, met een flinke saus over-the-top geweld en een bak grofgebekte humor waar je soms niet omheen kan lachen (of je je ogen dicht moet knijpen, afhankelijk van je dag). In het genre waarin je wave na wave vijanden in elkaar mept is Hobo 2 een soort bad boy die lekker zijn eigen regels maakt. Klaar voor de chaos? Let’s go.
Het verhaal? Nou, simpel maar origineel: Hobo zit in de bak (ja, de gevangenis) nadat ‘ie in deel 1 weer eens flink wat onrust stichtte. En natuurlijk is ‘ie die keet zat en kapotscherp op ontsnappen. Dus hup, weer flink bomen omver meppen terwijl die rare, smerige moves uit zijn mouwen vliegen. Je vecht tegen van alles—agenten, cipiers, noem maar op. Het is alsof je middenin een Jackie Chan-film belandt, maar dan met die rauwe, lompe vibe van een zwerver die écht geen zin heeft om zich aan de regels te houden.
De controls? Simpel zat. Je rent met de pijltjestoetsen, mept met A (punch!) en Ttraptegenslag met S (kick!). En dan komt het vette: allersimpelst zijn het normale klappen, maar naarmate je verder komt, unlocked Hobo een soort van… eh ja, bizar smerige speciale moves. Denk aan van die absurd geniale attacks met een flinke scheut lichaamsfuncties. Ja, echt. Je moet combinaties knallen om ‘m eruit te flansen, en eerlijk gezegd, dat maakt het gevecht nogal een komedie op zich. Ik had het gevoel dat ik een soort heel gore troll fight speelde met een vibe van South Park meets Streets of Rage, maar dan nóg rauwer.
Ik kan me nog herinneren de eerste keer dat ik die vinger-vinger-moving attack unlockte (ik zweer dat dat zo heette), ik moest gewoon lachen en tegelijk rilde ik van die absurde gore. Oké, misschien niet supervriendelijk in een nette woonkamer, maar hé, dat is juist de charme! Over het algemeen blijft het verslavend om toch dat chaosconcert te coördineren en iedereen eruit te knikkeren. Je bent constant bezig met plannen, want die vijand gaat niet voortaan even knuffelen, zeg maar.
In het begin dacht ik, oke, alleen dat gekke gekleurbende geweld is misschien niet voor iedereen, maar nu denk ik dat Hobo 2 een soort guilty pleasure is voor iedereen die houdt van flauwe, bruut grappige games die geen blad voor de mond nemen. Het is niet de Next Gen-beat-em-up die je oma zou spelen, maar hey, in principe: als je van lompe actie en absurditeiten houdt, zit je hier echt goed. Plus, het punt dat het lokaal en online te spelen is met vrienden geeft ‘m nét dat beetje extra pit—want samen lachen om hoe gestoord die moves zijn? Priceless.
Dus als je dus houdt van een potje brute, rauwe grapfestivals waar je niet helemaal zeker bent of het nou gaming is of een survival-cursus om je maag niet om te keren... dan is Hobo 2 waarschijnlijk jouw nieuwe verslaving. En geloof me, je krijgt er geen spijt van. Tenminste, dat hoop ik dan, want anders moet ik deze review maar corrigeren (wat ik eigenlijk ook wel groomed vind, maar soit). Cheers!