Stel je voor: je bent de huisoppas van het gewoonste huis op straat. Ja, dat klinkt veilig. Totdat 'Clap Clap' begint en je beseft dat niks hier gewoon is. In dit indie horrortje kruip je helemaal in de huid van onze nietsvermoedende huisoppas, waarbij jij de hoofdrol speelt in een huis vol mysterieuze, laten we het voorzichtig noemen onprettige gebeurtenissen. En geloof me, er is niets geruststellends aan het feit dat je alleen maar op K hoeft te drukken om acties uit te voeren. Makkelijk? Jazeker. Maar pas op: elke klik voelt alsof je net de verkeerde deur opent.
Het bewegingen systeem is knal simpel: W, A, S, D. Serieus, meer heb je niet nodig om te wandelen alsof niemand je van de wandeling af kan houden behalve misschien de enge geluiden die uit de hoeken van de kamer komen. Je zou denken, “Oké, gewoon rondlopen en dingen aanklikken,” maar niets is zo recht toe recht aan als het lijkt. Het 'druk op K om te interacteren' mechanic houdt je alert, want soms is die actie precies wat je nodig hebt om verder te komen… en soms juist niet. (Ik kan je nu al zeggen dat ik meer dan eens paniekerig op K heb gedrukt zonder idee wat er ging gebeuren. Spoiler: het was vaak niet goed.)
De sfeer opereert als een stille moordenaar, maar de besturing houdt het lekker laagdrempelig en vlot, dus bang zijn doen we ongemakkelijk naast elkaar, zonder dat je grip op het spel kwijt raakt. En moet ik nog zeggen dat die kleine, subtiele geluidjes en onverwachte momenten je hart sneller doen kloppen? Dit is pure spanning verpakt in simpele mechanics. Dus, klaar om op K te drukken en te ontdekken wat dit huis jou te bieden heeft? Of ren je liever de andere kant op? GG, maar vergeet niet te klappen. Of juist niet. Ik weet het ook niet meer maar hey, een beetje mystery hoort erbij, toch?