Oké, stel je even voor: jij bent die toegewijde ouder in Pop's Quest, wat eigenlijk betekent dat je óveral op die schermen aan het springen en rennen bent, puur gedreven door ouderlijke liefde. Het zit zo: deze platformer laat je niet gewoon wat rondhoppen, nee, hier draait alles om pure actie én precisie agility is king, en geloof me, zonder die vlotte besturing kom je niet ver.
Bewegen doe je met A/D of de linker/rechter pijltjes en springen met W, spatiebalk of de omhoog-toets. Simpel, toch? Maar dat is net het begin. Je hebt hier echt timing en reflexen nodig die sneller zijn dan je gemiddelde dagdromer in een saaie kantoorbaan. De levels lijken langzaam op te bouwen, maar dan ineens boem! verwacht het spel dat je gaten springt alsof je leven ervan afhangt. En misschien hóórt dat eigenlijk ook wel zo, want jij bent de pop die z’n kind probeert te redden. Emotie meets platformen, wie had dat gedacht?
De combinatie van actie en platformen voelt alsof je een oldschool Mario hebt gemixt met een adrenalinekick elk level dwingt je om niet alleen snel te zijn, maar ook strategisch te denken. Ik probeerde de controls onder de knie te krijgen en eindigde met een chaos op m’n scherm waar zelfs een circus nog een puntje aan kan zuigen. Maar hé, werken aan je skills is net als koffie zetten: eerst mislukt het, maar daarna wil je nooit meer zonder.
En dan nog dat gevoel als je bij dat ene lastige stuk komt je weet wel, waar je net moet springen op dat ene platform dat zo vast lijkt te zitten op de achtergrond en je bijna je toetsenbord door het raam had willen smijten. Maar toch, je doet het opnieuw, want die ouderlijke liefde drijft je. Dus ja, snelle reflexen, scherp timing en vooral die gretigheid om vooruit te komen: dat is waar Pop’s Quest om draait. Pak je controller, of toetsenbord in dit geval, en ga ervoor. GG!