Oké, stel je voor: je bent de generaal van een heel land midden in de chaos van WOII, en nee, dit is géén makkelijke game waar je lekker kunt rondrennen en iedereen omver knalt. In Call of War moet je echt alles uit je strategische hersencellen persen om te overleven en te domineren. Het is een real-time strategie die je meeneemt naar die bonte puinhoop van oorlog, politiek gekonkel en soms pure mazzel (of juist niet).
Wat deze game zo verslavend maakt? Nou, alles draait om die perfecte balans tussen resource management en militaire planning. Je begint met een land naar keuze, en je missie is simpel: grondgebied inpikken, een leger bouwen dat zelfs je schoonmoeder zou doen schrikken en ondertussen proberen vrienden te maken zonder dat ze je in de rug steken. Ja, die diplomatieke deals sloten ik af met het vertrouwen van een kind dat z'n chocolade deelt en geloof me, het eindigde meestal in tranen.
De kaart, verdeeld in provincies, is jouw speeltuin. Elk stukje grond levert weer andere grondstoffen op, dus ja, grondstoffen verzamelen is hier net zoiets als het zoeken naar die verloren afstandsbediening je denkt dat het makkelijk is, maar dan vind je ineens iets anders (wat soms best handig is). Je klikt simpelweg op een provincie om gebouwen neer te zetten, troepen te rekruteren of zelfs technologieën te ontwikkelen. De interface is best chill: alles wat je moet weten over troepenbewegingen, resources en wie er stiekem met wie praat, ligt lekker overzichtelijk klaar. Geen gedoe, gewoon klikken en hopen dat je plannen niet binnen vijf seconden in de soep lopen.
En dan de tactiek: gevechten zijn turn-based, dus geen paniekreacties, maar juist het moment om je innerlijke Napoleon te channelen en je leger slim in te zetten. Of je nu kiest voor tanks, vliegtuigen of schepen elk type heeft zo zijn eigen perks en zwakte. Zeker als je net denkt dat je de boel hebt uitgedacht, gooit de technologieboom er een nieuwe upgrade tegenaan. Je kunt fancy research doen om je eenheden een buff te geven, want niemand wil meer nerf dan buff, toch?
En eerlijk, de eerste keer dat je een grote bossfigh... ehm, gevecht ingaat, lijkt het alsof je toetsenbord elk moment uit het raam wil vliegen (serieus, wie heeft bedacht dat je net op het laatste moment moet ontwijken?). Maar als het dan lukt en je ziet je land groeien en je vijanden smeken om een peace deal, dan voel je je toch een soort strategisch meesterbrein. Dus, ben jij klaar om geschiedenis te herschrijven, of blijf je liever toekijken hoe anderen het spelletje winnen? GG!