Crowd Clash Rush to gra, która przenosi nas w wir emocjonujących bitew tłumów. Wyobraź sobie, że jesteś kapitanem swojej własnej drużyny, a Twoim celem jest zdominowanie areny pełnej przeciwników. Gdyby tak można to porównać do ulubionej gry w klasy, gdzie jedno spojrzenie wystarczy, aby zrozumieć, że to będzie intensywna zabawa tak właśnie czułem się w pierwszych chwilach z Crowd Clash Rush.
Włączając grę, doświadczasz dreszczyku emocji, który towarzyszy każdemu nowemu wyzwaniu. Kontrolujesz tłum postaci, które musisz poprowadzić do zwycięstwa w różnych trybach rozgrywki. Z początku myślałem, że to będzie proste jak bułka z masłem, ale szybko zrozumiałem, że strategia to klucz do sukcesu. Każda drużyna ma swoje atuty i słabości, a ich wykorzystanie w odpowiednich momentach przypomina mi moją starą, dobrą próbę planowania, gdy próbowałem ogarnąć imprezę w moim małym mieszkaniu… Nie wyszło najlepiej, ale przynajmniej było śmiesznie!
Mechanika gry jest bardzo przyjemna, a sterowanie intuicyjne. Dźwięki są tak realistyczne, że czasami wydaje mi się, że słyszę krzyki moich znajomych, gdy przegrywam co, przy okazji, zdarza się dość często. Gra oferuje zarówno lokalny multiplayer, jak i opcję gry online, co sprawia, że można spędzić mnóstwo czasu ze znajomymi, rywalizując o tytuł mistrza areny. Nie będę ukrywał, że czasami mam wrażenie, że mój kolega grał w to zawodowo, a ja jestem tylko jego dostawcą punkcików.
Ogólnie rzecz biorąc, Crowd Clash Rush to prawdziwa gratka dla miłośników dynamicznych gier akcji. Kiedy już wciągniesz się w rozgrywkę, ciężko będzie ci się oderwać. Tak jak przy binge-watchingu ulubionych serii na Netflixie generalnie nie miało być tak długo, ale jak tu się zatrzymać, gdy każda bitwa to nowe wyzwanie? Czułem się jak gladiator na arenie z tą różnicą, że moje „czołgi” to postacie w kolorowych zbrojach, a nie krwawiący wojownicy. No wiecie, mały detal.
Jeśli lubisz gry, w których musisz myśleć strategią i jednocześnie cieszyć się z galopujących tłumów, to Crowd Clash Rush zdecydowanie jest dla Ciebie. I kto wie, może pewnego dnia znajdziemy się na tej samej arenie gotowy na to?