Oké, stel je voor: jij bent niet zomaar een speler, maar een verraderlijk virus (of bacterie, of parasite, als je dat liever hebt) in Pandemic 2. Ja, echt waar—een game waarin je met strategisch vernuft probeert om de hele wereldbevolking van de aardbodem te vegen. Klinkt toch als de ultieme ‘bad guy’-ervaring? Eerlijk gezegd voelde ik meteen een lichte rilling toen mijn eerste kleine uitbraak begon in een willekeurig land, alsof ik de enige slechte gast op een feestje was. (Spoiler: ik was die gast.)
Het idee is simpel, maar toch creepy: je begint met een mini-infectie en moet deze uitbouwen tot een wereldwijde plaag door je ziekte steeds slimmer te maken—denk aan meer besmettelijkheid, hogere dodelijkheid, of immuniteit tegen bijvoorbeeld vaccins. Je speelt eigenlijk een soort duivels meesterbrein dat een menselijk schaakspel speelt met de gezondheid van de planeet. Over het algemeen is het briljant hoe je moet balanceren tussen ‘te zichtbaar zijn’ en ‘hard toeslaan’, want als je te snel toeslaat, stoppen mensen je voortijdig. Te zachtjes, en de wereld lacht je uit. Dat is best tricky.
Wat ik vooral vet vond, is de interactie met landen die echt hun best doen om je te stoppen—Madagaskar is daarbij legendarisch (die sluit poorten alsof de apocalyps al aan de deur staat). Echt een meme-moment. En dan heb je die rijke landen die grenzen sluiten en miljarden pompen in onderzoek, terwijl de armere slingeren aan de zijlijn. Het voelde soms net als echte nieuwsberichten, maar dan in een morbide simulatie. Ik geloof dat het zo was?
Het spel vraagt niet om fancy graphics of een epische soundrack, want de gameplay is lekker minimalistisch (wat ik soms jammer vond, want hallo, een beetje drama mag best). Maar die eenvoudige punt-en-klik interface werkt eigenlijk heel verslavend. Elke keer als ik die evolution points alloceren kon om mijn virus te upgraden, voelde ik me een soort wetenschappelijke mad scientist met wereldheerschappij als doel. En je weet wat? Het werkt. Dit is echt een strategie-fanaticus zijn paradijs. In het begin dacht ik nog: “O nee, weer zo’n simpel browsergame’tje...” Maar nu denk ik: dit is eigenlijk genius in z’n puurste vorm.
Dus, als je klaar bent om je innerlijke pandemie-goeroe te ontketenen en een spel te spelen dat strategisch nét even anders is dan die standaard strategiegames waar je altijd net misgrijpt, Pandemic 2 is je nieuwe guilty pleasure. Het is, in principe, een duister bordspel met de hele wereld als speelveld. En geloof me, het voelt alsof je de finale boss fight aan het plannen bent, maar dan tegen de mensheid zelf. Klaar hiervoor?