Oke, laat ik beginnen met te zeggen dat Happy Wheels niet zomaar een platformgame is. Nee, dit is die bizarre mix van duistere humor en physics die je bijna laat twijfelen of je nou speelt of simpelweg naar een totaal gestoord circus kijkt. Deze creatie van Jim Bonacci (ja, die ene gozer die blijkbaar plezier heeft met pijn en chaos) is vooral een browserklassieker, maar inmiddels ook op andere systemen te vinden – handig, want eerlijk gezegd wil je soms even los van je toetsenbord crashen (of dat nou bewust is of juist niet, dat laat ik in het midden).
Het grappige aan Happy Wheels is dat je niet één doel hebt, maar een hele hoop. Iedere level is weer anders dankzij de level editor waar spelers zelf gekke, sadistische of ronduit idiote parcours in kunnen knutselen. Je sleurt een hele cast mee van personages, van een vader en zijn koppige zoon op een fiets tot een zakenman op een Segway (seriously, wie verzint dit?). Het punt? Probeer de finish te halen zonder dat je lijf in honderd stukjes uiteen spat door spikes, malle wrecking balls of heimelijke landmijnen. Easy? Nee joh, tenzij je een masochist bent en van trial-and-error houdt.
De controls zijn basic: pijltjestoetsen om te bewegen en balanceren, plus wat extra knoppen zoals spatie of shift voor acties als springen of jezelf uit je karretje katapulteren (ja, dat kan). De physics engine? Ik zeg je, soms voelt het alsof je een wagen bestuurt die net recht uit een absurde sciencefiction gone wrong komt – het is chaotisch, onverwacht en verdomd vermakelijk. Je hoort de kreten van je personage bijna in slow motion, terwijl hun ledematen alle kanten op vliegen. Ik had zo’n moment dat ik echt een rilling kreeg van hoe ‘realistisch’ die crashes zijn – maar dan zonder het gore-gore, het is net een slapstick horrorshow.
Wat ik ook echt chill vind (en serieus, wie had gedacht dat dit me zou boeien) is de creatieve vrijheid. De community zorgt voor bijna oneindige uitdagingen, en dat betekent: nooit echt dezelfde ervaring. Het doet me soms denken aan Trials Rising, maar dan met veel meer gekkigheid en een flinke scheut sadisme. Mijn eerste run was chaos, ik storte bijna meteen neer (iets met die eerste spikes en mijn slechte timing), maar toen ik eenmaal doorhad hoe het werkte, had ik de game echt helemaal in mijn greep. (Al ben ik nog steeds geen meester in het niet compleet verbrijzelen van mijn poppetje – maar hey, oefening baart kunst, toch?)
Overall: Happy Wheels is een heerlijk sinister platformavontuur waar je of ontzettend gefrustreerd van wordt, of kei hard moet lachen om je eigen mislukte pogingen. Het is de perfecte game voor iedereen die houdt van bizarre levels, zelfgemaakte rampspoed en de kunst van het overleven in de meest chaotische situaties. Klaar voor wat pijn en plezier in één heerlijke physics-meltdown? In principe, dit is 'm.