Oké, stel je voor: je bent niet zomaar een match-3 speler die eindeloos kleurtjes schuift, maar een soort meester-architect van het oude Egypte. Ja, dat lees je goed. In Cradle of Egypt mag je knutselen aan piramides en dorpen langs de Nijl terwijl je een potje puzzelt. Het klinkt misschien als “match-3, alwéér?”, maar hier komt de twist: elke keer als je drie of meer stenen wegklikt, verzamel je grondstoffen—zoals hout, steen en goud—om je stad langzaam maar zeker uit te breiden. Alsof je op een digitale bouwplaats bent, maar dan zonder de herrie van hamers en bouwvakkers die klagen over hun pauze.
De spelmechaniek draait natuurlijk om die klassieke match-3 actie: je kiest een tegel, ruilt ‘m met z’n buurman en hoppa, drie of meer gelijke symbolen verdwijnen. Maar Cradle gooit er wat extra saus overheen. Denk aan tijdslimieten, specifieke doelen (misschien heb je net die laatste goudsteen nodig om die tempel te bouwen) en als je even niet oplet, krijg je ook nog eens te maken met opgesloten tegels die je moet vrijmaken. Serieus, wie heeft dit getest? Het voelt soms alsof die tegels expres op de lastigste plekken gaan liggen. En die power-ups! Die zijn echt je BFF’s: ze blazen obstakels weg of bezorgen je een flinke resource boost. Zonder die boosters was ik allang afgeknald op level 27.
Wat ik vooral leuk vind: je bent niet alleen maar aan het puzzelen, maar ziet ook echt je stad groeien. Ja, het is die beloning voor je noeste zwoegen: van een klein boerendorpje tot een indrukwekkende piramide-stad die zelfs Cleopatra jaloers zou maken. En dan die resource management—je moet goed nadenken over wat je bouwt en wanneer, want je hebt niet altijd genoeg hout of steen om alles neer te plempen. Het speelt een beetje als het zoeken naar die vermaledijde afstandsbediening onder de bankkussens: je denkt dat je alles hebt, maar toch ontbreekt er net iets.
De controls zijn lekker simpel, met muisklikken of tikken, dus je voelt je meteen thuis. Perfect voor even snel wegduiken in een potje als je weer een keer “even dit level” wil proberen, maar dan duurt het opeens een uur (been there, done that). Het verhaal duikt ook af en toe in de Egyptische mythologie, wat het geheel een grappige educatieve twist geeft—zonder dat je het gevoel hebt dat je weer op school zit. Dus, als je klaar bent om je innerlijke farao los te laten, pak je muis, schuif die stenen en bouw die oude Egyptische droom stad!