Oké, stel je voor: je bent de onwaarschijnlijke held die in Save the Daddy de gekste puzzels moet kraken om... eh, ja, de papa te redden. Ja, het klinkt simpel, maar geloof me, dit is geen standaard “trek een pinnetje en klaar”-dingetje. Het is eerder alsof je een zwaar beveiligde puzzeldoos moet ontmantelen zonder dat er ergens een monster of een val klaarstaat om je te grazen te nemen. Serieus, wie kwam erop om een spel te maken waarbij je bijna je hersenen moet herprogrammeren bij elke ‘pin pull’? I tried to get the crafting down, and ended up with a mess worthy of MasterChef, alleen dan zonder het keukenhulpmiddeltje.
Het kloppende hart hier is natuurlijk het puzzelmechanisme waarin je pins in de juiste volgorde moet trekken. Eén verkeerde zet en bum, daar gaat de papa, hopeloos opgeslokt door hysterische monsters of op wat voor rare manier dan ook om zeep geholpen. Je moet echt eerst even stilstaan, nadenken en je interne strateeg activeren. De levels swingen van “ah ja, dit snap ik wel” naar “Wacht, wat? Moet ik dit echt allemaal tegelijk onthouden?” De moeilijkheidsgraad groeit gestaag, dus als je dacht dat het kinderspel zou blijven, nope. En ja, die beloningen zijn een lekker extra kersje op de puzzeltaart – want ja, wie wil er nou niet slim zijn én een virtuele traktatie scoren?
Pluspunt: de graphics zien er fris en scherp uit, wat verrassend lekker wegkijkt in een genre dat soms behoorlijk saai kan zijn. Bewegingen zijn simpel, want je gebruikt gewoon je muis of touchscreen om die pins te trekken. Maar trust me, het voelt als het bedienen van een hightech ontsnappingsmechanisme – alsof je even een klein genie wordt, zonder dat er enorme skilltrees of ingewikkelde combo’s aan te pas komen. Het is die fijne balans tussen uitdagend en lekker behapbaar die Save the Daddy zo verslavend maakt. En oh, dat eerste level waarin je eigenlijk denkt dat je alles onder controle hebt? GG, want net als in het echt komt dan ineens dat wapenfeitje dat je compleet uit balans brengt.