Oké, dus je stapt in Assault Zone, een 3D first-person shooter die je letterlijk in het heetst van de strijd katapulteert. Het idee is simpel: vijandelijk terrein overnemen en iedereen die je tegenkomt ja, echt iedereen netjes uitschakelen. Geen gedoe, geen pauzes, alleen jij en een berg gewapende tegenstanders die er alles aan doen om je een kopje kleiner te maken. Spannend? Zeker. Stressvol? Absoluut. Maar hé, dat is waarom je dit speelt, toch?
Het gevechtssysteem is lekker old school: scherp mikken, snel dekking zoeken en je timing is alles. Je hebt geen tijd om te chillen; als je aarzelt, is het game over. Het voelt een beetje alsof je aan een hete aardappel vasthoudt die elk moment kan exploderen. Overleven draait hier echt om reflexen en het slim gebruiken van je omgeving. Oh, en vergeet vooral niet dat elke bewaker een eigen patroontje heeft alsof ze een cursus “Hoe word ik een irritante tegenstander” hebben gevolgd. Serieus, soms lijkt het alsof ze precies weten wanneer jij even je adem inhoudt…
Wat ik vooral tof vind is hoe Assault Zone je dwingt om continu in beweging te blijven. Stilzitten? Vergeet het. Dit is meer rennen, springen en duiken dan een gemiddelde parkour-sessie op YouTube. En dan die momenten waarop je denkt: “Yes, ik heb ze allemaal!”… tot er ineens een verdomde sluipschutter opduikt die je net dat zetje geeft richting respawn. GG, game. GG.
Al met al voelt het spelen van Assault Zone een beetje als een zenuwslopende choreografie: je moet scherp blijven, snel schakelen en vooral niet te veel nadenken, anders lig je eruit. Dus, klaar voor wat actie waarbij alleen de snelste en slimste overleven? Pak je wapen, adem diep in en onthoud: twijfel is dodelijk. Echt waar, dit is geen spelletje voor lafaards.