Ah, Slidon! Gra, która sprawia, że czujesz się tak, jakbyś wpadł do wirującego kalejdoskopu pełnego kolorowych puzzli i dziwacznych przeszkód. Tak, to jest właśnie to! W tej grze wcielasz się w małą, urokliwą postać, która stara się dotrzeć do mety, przesuwając się po śliskich planszach. W zasadzie chodzi o to, aby wykorzystać swoje umiejętności, zręczność i, co najważniejsze, odrobinę szczęścia, aby unikać pułapek i przeszkód. A wierz mi, pułapek jest tu tyle, co w moim portfelu po zakupach w Steamie!
Kiedy pierwszy raz uruchomiłem Slidon, pomyślałem: No dobra, co to za szaleństwo?. Ale po kilku chwilach zrozumiałem, że to bardziej niż tylko kolejna gra platformowa. To prawdziwy test na refleks i zdolności strategiczne. Z jednej strony, plansze są tak proste, że sprawiają wrażenie, jakby były stworzone przez przedszkolaka (przepraszam, przedszkolaki, nie chciałem was urazić!). Z drugiej strony, poziom trudności rośnie w zastraszającym tempie, a ja czułem dreszcz emocji, gdy zbliżałem się do mety, a zaraz potem... bum! Zgubiłem wszystkie punkty, bo poślizgnąłem się na bananie! (Tak, dobrze usłyszeliście, banan.)
Gra oferuje różne tryby: możesz bawić się sam, albo zaprosić znajomych do wspólnej zabawy. Generalnie, tryb kooperacji jest znakomity, a rywalizacja? Cóż, my z ekipą na Discordzie codziennie robimy sobie mini turnieje, a śmiechu jest co niemiara! Kto by pomyślał, że tak łatwo można się pokłócić o wynik w grze, która wygląda jak bajka?
Czasami zastanawiam się, czy Slidon jest bardziej grą o umiejętnościach czy o szczęściu. Zaczynam myśleć, że to drugie, bo nie ma nic gorszego niż moment, w którym po całym wysiłku lądujesz w przepaści, bo akurat deszcz spadł na planszę (tak, to też się zdarza!). A dźwięki? Wspomnijmy o dźwiękach! Są tak realistyczne, że czujesz się, jakbyś stał na górskim szczycie z widokiem na morze… ale zamiast tego widzisz ekran swojego komputera z opóźnieniem.
Podsumowując, Slidon to gra, która bawi i uczy. Ma w sobie coś, co przyciąga jak magnes, a jednocześnie przypomina, że czasami lepiej nie wchodzić w interakcje z bananami. Jak dla mnie, to kawał świetnej zabawy, szczególnie gdy masz do dyspozycji znajomych, którzy są gotowi na współzawodnictwo. Zdecydowanie polecam, nawet jeśli czasem kończy się to jak w sitcomie - śmiechem przez łzy.