Ach, Love Poly 3D, to gra, która potrafi zaskoczyć swoją prostotą i urokiem! Kiedy pierwszy raz uruchomiłem tę grę, pomyślałem sobie: Co to za bajka? Ale wiesz co? Z każdym kolejnym poziomem zakochiwałem się coraz bardziej. To jak wciągająca opowieść z mnóstwem zaskakujących zwrotów akcji, ale bez zbędnych dramatów. Po prostu kawałek radości w cyfrowym świecie!
W Love Poly 3D nie ma mowy o złożonych fabułach czy skomplikowanych mechanikach. Tutaj chodzi o to, żeby z 2D przejść do 3D, tworząc piękne, geometryczne figury. Wyobraź sobie, że jesteś artystą, który składa puzzle w świecie, w którym wszystko jest zrobione z... no, powiedzmy, wielokątów! To jak układanie klocków LEGO, ale bez ryzyka, że coś ci wpadnie pod nogi.
Dźwięki w grze są tak relaksujące, że czułem się, jakbym był na wakacjach w tropikach, a nie przed ekranem laptopa. Gdy przesuwałem palcem po ekranie, miałem wrażenie, że z każdym ruchem kawałek mojej duszy staje się bardziej skomplikowany, a jednak prosty. Generalnie, to doświadczenie było jak picie świeżo wyciśniętego soku z pomarańczy – orzeźwiające i pełne pozytywnej energii!
Jeśli chodzi o wyzwania, nie ma tutaj mowy o skomplikowanych bossach czy epickich walkach. Zamiast tego, dostajemy zestaw 3D do złożenia, a satysfakcja z ukończenia danego poziomu jest tak przyjemna, jak wygranie meczu w FIFA. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że mogę się tak cieszyć z układania klocków! A najlepszym momentem był, gdy udało mi się ukończyć poziom z zamkniętymi oczami... Chyba tak było? Ale nie polecam tego podejścia, niechcący mogłem zgubić jeden z klocków!
W grze możesz współpracować z innymi graczami, co dodaje jej dodatkowego smaku. Tak, zgadza się – można się bawić w grupie! Idealnie sprawdzi się na imprezie czy podczas wieczoru z przyjaciółmi. W końcu, kto nie chciałby się pośmiać z kogoś, kto nie potrafi ułożyć prostokąta?
Wielokrotnie łapałem się na tym, że zapominam o rzeczywistości, grając w Love Poly 3D. Mam nadzieję, że to nie oznacza, że powinienem przestać grać – w końcu to jedna z tych gier, które mogą mnie odciągnąć od codziennych obowiązków, jak sprzątanie czy robienie zakupów. No ale, kto by się tym przejmował, kiedy można tworzyć sztukę?