Oké, laten we het even hebben over Spider Solitaire ja, dat kaartspel dat je oma waarschijnlijk beter speelt dan jij ooit zult doen, maar dat je toch telkens weer blijft openen omdat... tja, het is verslavend. Geen fancy verhaallijn hier, geen epische quests of dramatische plotwendingen. Dit is puur old school puzzelen en strategisch denken, zoals een digitale Sudoku maar dan met kaarten. Simpel, maar oh zo geniepig.
Het doel? Nou, simpel genoeg: je moet alle 104 kaarten (ja, twee decks, want waarom niet meteen moeilijk doen) netjes op een rijtje krijgen van Koning naar Aas, maar dan wel per suit. Dus geen willekeurige stapels waar alles door elkaar ligt, maar een keurig netjes geordende rij, alsof je een hypergeorganiseerde kaartennerd bent. Alleen, de manier waarop die kaarten liggen, plus de beperkte moves die je mag maken, zorgen dat je hersenen flink aan het werk moeten en dus ook flink kunnen roken.
Wat het echt interessant maakt, zijn de spelmechanismen. Je sleept kaarten met je muis of je vinger (ja, touchscreen is ook prima), en je probeert ze in aflopende volgorde te stapelen maar alleen als ze van dezelfde suit zijn, anders krijg je een dikke nerf in je plannen. En geloof me, daar gaat het mis. Je kunt alleen stacks verplaatsen als de onderste kaart een Koning is, of als je een lege rij hebt om een stapel naartoe te schuiven. Best logisch, maar toch zorgt dit voor dat oh-zo-frustrerende moment wanneer je denkt “JA, NU!”, maar je move gewoon niet mag. Serieus, wie heeft dat getest?
En dan is er nog het geniale moment dat je een volledige reeks van Koning tot Aas compleet weet te maken. Bam! Die hele stack verdwijnt, en je voelt je even de ultieme kaartkoning(in). Ruimte creëren in je tableau is key, want anders zit je vast en ben je weer terug bij af en geloof me, dat voelt bijna als een game-over in een Zelda-dungeon. Oh, en vergeet niet die extra kaarten die je kunt trekken uit het deck wanneer je vastloopt. Soms helpt het, soms lijkt het alleen maar een manier om je meer kaarten te geven om te misspelen.
Spider Solitaire is dus die klassieke uitdaging die nooit verveelt, vooral omdat het met zo’n simpele set regels toch je brein op volle toeren zet. Je denkt dat je ‘m zo even wint, maar dan surprise! zit je weer te staren naar die kaarten alsof ze je persoonlijke vijanden zijn. Dus, ben jij klaar om je patience en puzzelskills te testen, of blijf je toch maar even scrollen door je socials? GG, zou ik zeggen, en vergeet niet: oefening baart kunst (of frustratie, dat kan ook).