Oké, stel je voor: je rent als een dolle door vijandige bospaden, zandduinen en andere plekken waar je liever niet wilt zijn, terwijl je ademhaling klinkt als die van een marathonloper op z’n laatste snik. Welkom bij Get To The Chopper, een first-person shooter die simpel maar effectief is: ga naar de helikopter. Punt. Klaar. Of toch niet? Want onderweg moet je wel even die hordes vijanden afmaken, anders vlieg je niet met een glimlach het veilige luchtruim in.
De charme zit ‘m echt in het customizen van je loadout. Je hebt een hoofdwapen, een secundair wapen (ja, je mag die pistoolgroupie zijn), een paar granaten voor het theatrale effect, en een melee-wapen voor als je ineens zin krijgt in een ouderwetse vuistduel. Het kiezen van de perfecte set voelt soms als het samenstellen van een outfit voor een bruiloft – je wilt er badass uitzien, maar óók niet uitglijden over je eigen keuzes.
Wat ik vooral tof vond: de dynamische omgevingen. Je denkt, “Oh, gewoon een bos, wat maakt dat uit?” Maar nee, deze levels wisselen zo vaak en onverwacht dat het voelt alsof je speelt in een natuurdocumentaire van een gearriveerde actieheld die geen idee heeft waar ‘ie heen gaat. En die vijanden? Die zijn overal: sluipen uit de struiken, duiken op uit het zand. Alsof ze allemaal een personal vendetta tegen je hebben – waarschijnlijk omdat je hun familiebijeenkomst ineens verpest.
En dan het echte werk: vechten naar het extractiepunt. Serieus, dat moment dat je denkt “Yes, bijna daar” en dan BAM, een nieuwe golf vijanden. Ik zweer dat mijn toetsenbord bijna het raam uit vloog toen ik op het nippertje uit een granaat ontkwam. Het is spannend, nerveus, en gek genoeg verslavend – deze gooi-je-helikopter-niet-momenten zijn gewoon ultiem. Als je van shooters houdt waar geen tijd is om te chillen, en waarbij je flink moet mikken en plannen, dan is dit je volgende guilty pleasure. Dus, ga die helikopter halen, en vergeet niet te ademen (of doe alsof, doet ook al wonderen).