Oké, stel je voor: jij bent een blauw driehoekje. Ja, echt waar, een simpele vorm, maar oh zo complex in z’n missie het moet over levels vol valkuilen, vijanden en afgronden zien te komen. Klinkt simpel? Think again. Dit is niet zomaar een rondjumpen-spelletje, dit is Enigmatic Blue Triangle, en geloof me, deze game is als een puzzel die nooit ophoudt met lastig doen.
Je rent en springt door steeds lastiger wordende levels, waar elke hoek en elke sprong je hersenen én je reactievermogen flink op de proef stelt. Het gevechtssysteem hier? Nou ja, vechten is misschien wat veel gezegd, meer ontwijken en slim timen. Je moet vooral je reflexenintelligentie combineren om die valstrikken te omzeilen. Serieus, soms voelt het alsof ik meer tijd kwijt ben aan nadenken over wáár ik moet springen dan dat ik daadwerkelijk spring. En ja, ik probeerde het craften van een strategie onder de knie te krijgen, maar eindigde met een hopeloze chaos die MasterChef qua mislukte recepten zou benijden.
Wat dit ding extra verslavend maakt, is de constante druk van die steeds moeilijker wordende obstakels. Je denkt: “Ik heb dit door,” en dan BAM, een nieuwe vijand of een obstacle die je zo vaak raakt dat je je toetsenbord bijna door het raam wilt gooien. Maar hé, dat is ook waar de fun zit, toch? Het obstakelontwijkingssysteem voelt bijna als een dans een beetje awkward soms, maar als je het goed doet, is het pure poetry in motion. En daar zit ‘m de magie.
Oh, en voor de liefhebbers van multitasking: het spel is lekker cross-platform, dus of je nu op je pc speelt of stiekem op je mobiel in de trein, die blauwe driehoek laat je niet los. Het levelontwerp dwingt je steeds creatiever te denken het is net alsof je hersenen een soort personal trainer krijgen, maar dan zonder die irritante coach die je blijft pushen. Dus, durf jij het aan om die driehoek te besturen en alle levels tot een goed einde te brengen? Ik zeg: GG, maar niet zonder flink wat zweetdruppels en 'hoe dan?!' momenten.