Oké, Classic Solitaire—of zoals je oma het noemt: Klassiek Patience—is de ultieme chillkaartgame voor die momenten dat je even geen zin hebt in een epische boss fight of een dramatische lootbox-aflevering. Het draait allemaal om het netjes rangschikken van een standaard stapel kaarten, van Aas tot Koning, verdeeld over vier fundamenten qua kleur en soort. Klinkt simpel, maar geloof me, er zit meer strategie in dan je denkt (serieus, wie had gedacht dat kaarten zo slim konden zijn?).
Je begint met zeven kolommen tableau, waar alleen de bovenste kaart zichtbaar is. Daaronder zit een trekstapel die je kan aanspreken zodra je vastloopt—een beetje zoals die snoepautomaat waar je telkens nét niet de juiste snack uit krijgt, maar dan met kaarten. Het gaat erom dat je kaarten van de ene kolom naar de andere schuift door bijvoorbeeld een rode 5 op een zwarte 6 te leggen. En ja, het klinkt als een kleurcode-dans, want de kleuren moeten afwisselen en de kaartwaardes dalen. Bonuspunten als je hele kettingen kunt verplaatsen, dat voelt altijd als een mini-overwinning (alsof je ineens alle stukken van een puzzel in één keer legt).
De controls? Simpel zat. Klik, sleep of tik met je vinger, en hoppa, kaartje verplaatst. Maar pas op, want denken meerdere zetten vooruit is key—net als schaken, maar dan zonder paarden en torens. Je moet echt plannen, want het is heel makkelijk om je eigen kaarten in een hoekje te drukken waar je niet meer uitkomt. Eerste keer dat ik vastzat? Laten we zeggen dat mijn muis bijna door het scherm vloog.
Wat ik vooral tof vind, is dat Classic Solitaire die oude, vertrouwde vibe perfect vangt alsof je met een papieren kaartspel in een koffieshop zit, maar dan zonder morsen. Plus, er zijn vaak toffe extra’s zoals aanpasbare achtergronden en dagelijkse uitdagingen om je skills scherp te houden (en ja, die dagelijkse stress is OP maar dan op een relaxte manier). Kortom, of je nu even snel wilt ontsnappen aan de hectiek of urenlang wil puzzelen, Classic Solitaire blijft een solide go-to. GG, kaartmeester!