No proszę chcesz zostać szefem kuchni chińskiej i przy okazji opanować sztukę klikania z klasą. W systemie idle gra toczy się spokojnie, ale z pazurem: zostawiasz kuchnię na autopilocie, wracasz po godzinie i bingo kasa płynie. I tak, to idealne usprawiedliwienie dla tych pięciu minut sprawdzam zamiast pracy domowej. Ojej, i tak, czasami trzeba interweniować manualnie (czyli wcisnąć ten piękny przycisk szybkie przygotowanie), bo inaczej poranny szczyt klientów zrobi z twojego lokalu stację chaosu.
Mechanika gry kręci się wokół rozbudowy lokalu: zaczynasz od budowy budki z bułkami, potem dokładasz stoliki, recepcję, kuchnię każdy element ma wpływ na przepustowość i zadowolenie klientów. System budowania jest prosty, ale zaskakująco głęboki: inwestujesz w przestrzeń, a potem w układ (gdzie postawić kuchnię, żeby kucharz nie biegał po całym mapie niczym w slasherze). (Serio, kto testował ergonomię? Ha!)
Najfajniejsze są ulepszenia i automatyzacja: zatrudniasz pracowników, szkolisz ich (buff!), przypisujesz role i watchujesz, jak każdy dodatkowy personel robi robotę lepiej niż ty o poranku. Zarządzanie personelem to mini-gra: kto ma przyrządzać bułeczki, kto pakować na wynos, a kto ogarniać recepcję, bo nie chcesz nikogo przepychać klientami. Odblokowywanie takeout przerzuca rozgrywkę z lokalnej knajpy do mikrosieci zamówień online tak, zamówienia potrafią nadchodzić lawinowo. Kto by pomyślał, że dostawa to nowy boss? (Pierwszy rush hour? Prawie wysłałem wszystkie zamówienia w kosmos.)
W skrócie: jeśli lubisz patrzeć, jak mechanizmy się zazębiają i chcesz czuć się jak menedżer oraz szef kuchni jednocześnie, to system progresji i ekonomia idle tutaj trzymają fason. Czy gra jest OP? Może czasami. Czy trzeba coś nerfować? Pewnie. GG, ale z uśmiechem to świetna zabawa, zwłaszcza kiedy twoje automatony zaczynają robić wszystko za ciebie i możesz wreszcie... no, zrobiłem zupę.