Oké, stel je een universum voor waar katten krijgers en pratende robots zij aan zij knallen ja, dat is Vortex 9. Hier gooi je niet zomaar wat kogels, nee, je blaast vijanden omver met een gevechtslolly of een shotgun die zo fel is dat ‘ie bijna je ogen verblindt. Het is niet alleen een kermis van kleurrijke explosies en dikke knallen, maar ook een stijlvol schietfestijn waar jouw karakter net zo scherp oogt als z’n vuurkracht.
De game smijt je meteen in een bonte cast van acht compleet bizarre helden van Marvin MSpy tot Jess Purrfect (serieus, die namen alleen al), elk met een eigen rauw randje en natuurlijk een arsenaal dat je doet afvragen of ze ooit een wapenwinkel overvallen hebben. Of je nu liever met een mes danst of met zwaar machinegeweld alles om je heen aan gort knalt, er zitten tientallen wapens in de mix die elk hun eigen flair en chaos brengen. Ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is, maar hé, dat hoort erbij.
Wat Vortex 9 écht scherp maakt, is het speelsysteem. Je hebt verschillende maps die stuk voor stuk uit een psychedelische ruimteopera lijken te komen, en elk terrein dwingt je tot een andere tactiek. Maar let op, het is niet alleen maar ballen en knallen, teamwork telt hier ook oké, als jij en je vrienden niet constant ruzie maken over wie nu die laatste kill krijgt (been there, done that), dan is het eigenlijk best gezellig. Extra modi zoals Checkpoint, Team Battle en Solo Deathmatch zijn nog in de maak, dus er komt nog meer chaos aan om je vingers bij af te likken.
En serieus, wie had gedacht dat een mix van pratende robots en kattenkrijgers zo OP kon zijn? Eerste keer die arena inrennen? Mijn toetsenbord zag bijna het raam van frustratie toen ik net iets te laat die dodge trok. Maar dat is ook het mooie van Vortex 9: het is rauw, het is gek en het daagt je uit op een manier dat je blijft terugkomen, gewoon omdat het voelt als knallen op steroids met een flinke dosis humor en stijl.