Oké, stel je voor: je bent in Transylmania 2, een game die je meeneemt naar zo’n gotisch kasteel waar het net een beetje té gezellig is met vampiers die meer sarcastisch dan bijtgrage types zijn. Je speelt onze lieve protagonist (of anti-held, hangt ervan af hoe je je dag hebt) die door een kasteel sjokt dat net zo mysterieus is als die oude sokken in je lade waar je nooit naar wil kijken. En ja, dit is geen gewone wandeltocht hier draait alles om puzzels oplossen en op die typische “ik-heb-nog-iets-achtergelaten” manier items combineren alsof je de ultieme DIY-master bent. Ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is, maar hé, oefening baart kunst, toch?
De charme van Transylmania 2 zit ‘m echt in het inventarisbeheer. Je verzamelt hier spullen alsof je in een soort digitale rommelmarkt bent beland, en nee, het is niet alleen “klik en pak”, je moet echt nadenken wanneer je wat gebruikt soms zelfs met de perfecte timing (serieus, wie heeft dit getest?). Het voelt een beetje alsof je een escape room speelt, maar dan zonder het angstzweet over een echte deur die op slot zit. Oké, misschien een beetje angstzweet, want je weet maar nooit wat die vampiervrienden gaan uithalen.
Dan het point-and-click besturingssysteem: super intuïtief en bijna te makkelijk om waar te zijn. Je wijst, klikt, en opeens zit je in een geheime kamer met een pratende weerwolf die je uitdaagt voor een raadseltje. Wie had dat gedacht? En terwijl je door de gangen loopt, is er altijd dat kleine vonkje van “wat gebeurt hier nou weer?” want het kasteel zit vol verborgen gangen en verrassingen. Eerste keer dat ik een puzzel niet in één keer kon oplossen? Laten we zeggen dat mijn toetsenbord bijna uit het raam vloog. GG, stresslevel 9000.
Al met al is Transylmania 2 een heerlijke mix van donkere humor, uitdagende puzzelmechanieken en een setting die je het beste van horror en gekkigheid serveert met een knipoog. Het is alsof je in een mysterieuze Netflix-serie zit, maar dan waarbij jij de regisseur bent en je af en toe mag lachen om de absurditeit van alles. Dus, klaar om je innerlijke vampier te omarmen en dat kasteel te ontrafelen? Trust me, het is één groot, hilarisch avontuur waarbij je hersenen net zo hard aan het werk worden gezet als je lachspieren.