Oké, stel je dit voor: je bent een soort Rocky Balboa, maar dan in een toren vol met vijanden die er net zo uitziet als het level in je nachtmerries. Welkom bij Tower Boxer, de game waarin je niet alleen je vuisten maar ook je hersens moet gebruiken om omhoog te komen. En geloof me, deze toren is geen IKEA-kast die je even in elkaar zet zonder handleiding.
Je speelt dus een torenklimmer met een flinke dosis doorzettingsvermogen serie-rus, want die toren is bezaaid met vijanden en valstrikken die je direct willen knock-out slaan. Het doel? Zo hoog mogelijk komen, want hoger betekent... nou ja, moeilijker, spannender en meer tastbare frustratie. Het leuke is dat die toren eigenlijk een metafoor is voor het leven maar dan zonder de koffie en met veel meer punches in je gezicht. (Wie had gedacht dat zelfspot en boksen zo'n goede combo zijn?)
De controls zijn heerlijk simpel: met je pijltjestoetsen of WASD ren, spring en mep je erop los. Geen gecompliceerde combo’s waarbij je je toetsenbord bijna moet herprogrammeren. Het voelt als een dansje, maar dan eentje waarbij je vijanden moet ontwijken alsof ze je ex op een feestje zijn. Timing is key, want die gevechtsmechaniek draait om perfecte stoten en het ontwijken van aanvallen. Eén verkeerde move en je ligt eruit GG, weer vanaf de grond beginnen. Lekker frustrerend, maar je blijft toch terugkomen, omdat het simpelweg OP verslavend is.
Wat echt top is aan Tower Boxer is dat je niet alleen maar kunt meppen als een kip zonder kop. Je krijgt ook wat tactische power-ups die je tijdelijk mega OP maken. Denk aan een buff die je stoten harder maakt of een shield die je beschermt tegen die ene boss die je al drie keer op de knieën kreeg. En ja, ik probeerde die power-ups onder de knie te krijgen, maar het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is gevechten waarbij ik dacht: “Hoe overleef ik dit eigenlijk?”
Al met al is Tower Boxer precies de mix van actie en strategie die je nodig hebt als je even wilt ontsnappen aan al die saaie games waar je maar op één knop hoeft te rammen. De toren beklimmen voelt als een epische reis, en je zult meer dan eens denken: “Waarom doe ik dit mezelf aan?” Maar hé, dat is de charme je blijft terugkomen voor die ene laatste klap op die ene laatste vijand. Dus, klaar om te boksen tegen het leven? Pak je toetsenbord, en laat die toren maar komen.