Oké, stel je voor: je bent in een futuristische wereld waar een mega-corporatie genaamd Shift Corp. alles en iedereen strak in de tang heeft. Superorigineel, toch? Nou, in Shift Run speel je die anonieme held die besluit: Nee, die tirannie van die corporatie ga ik dwarsbomen. Klinkt als een superhero origin story, maar dan zonder cape en met een flinke dosis adrenaline.
Het hart van de game? Het movement-systeem. Hier gaat het dus niet om simpel rennen en springen, nee joh. Je moet je skills in snel perspectief wisselen echt tot het uiterste drijven. Denk aan door muren heen glippen alsof je een spook bent (maar dan cooler), en ontwijken van afgronden die je hersenen omturnen tot een warboel. Serieus, het voelt soms alsof je in een Matrix-level bent beland waar de zwaartekracht ineens besluit een persoonlijkheidscrisis te krijgen.
Je rent, springt, glijdt en het allerbelangrijkste shift van perspectief in de lucht. Dit geeft je niet alleen die gave om voorbij obstacles te glippen die je anders zouden vermorzelen, maar nodigt ook uit tot pure tactiek: wanneer wissel je? Hoe snel? En waar beland je dan? Ik probeerde het craften van die perfecte timing onder de knie te krijgen, en het eindigde in een chaos die zelfs MasterChef zou laten zweten.
Alsof het ontwijken van obstacles nog niet genoeg was, gooit Shift Run er ook enemies en traps in die je scherp houden. Denk: explosieve beveiligingsdrones die zo OP zijn dat je eigenlijk zou willen dat ze een nerf krijgen. Maar hé, dat maakt het juist leuk geen saaie wandelingen, maar pure reflexen en strategie. Het voelt alsof je elke seconde moet beslissen of je rent, springt of je realiteit helemaal op z’n kop zet.
En dan is er ook nog die progressie je unlockt skills en upgrades die je personage niet alleen sterker maken, maar ook je manier van spelen compleet veranderen. Je ontdekt zo beetje bij beetje hoe diep het complot van Shift Corp. gaat. Serieus, wie had gedacht dat een side-scroller je zoveel corporate thriller-gevoel kon geven?
Eerste boss fight? Nou, laten we zeggen dat mijn toetsenbord bijna op het raam vloog toen ik op het laatste moment moest shift-ontwijken. Maar dat maakt het juist verslavend die “oké, nog één keer”-mentaliteit die je laat vergeten dat je eigenlijk wilde gaan slapen. Dus, klaar om je perspectief te veranderen en die tiran te laten zien wie de baas is?