Oké, stel je voor: je krijgt een doos vol gekleurde blokken en een canvas vol witte vormen die smeken om een beetje liefde. Dat is Fancy Constructor in een notendop. Het is niet zomaar een puzzelgame, het is een soort Tetris op z’n creatieve best alleen gooi je hier geen blokken naar beneden, maar probeer je ze precies passend te leggen in die gekke, witte vormen. Simpel? Mwoah, totdat je die gekke vormen ziet en denkt: Eh, hoe dan?
Het spelmechanisme draait volledig om het passen en vullen van die witte ruimtes met de beschikbare blokken. Je hebt een verzameling blokken in allerlei vormen en maten, en elk blok past nét even anders. Het is alsof je een legpuzzel maakt, maar dan moet je zelf de stukjes bepalen én leggen. Oh, en geloof me, die vormen zijn niet altijd je standaard vierkantje of rechthoekje. Soms lijken ze meer op een Picasso-schilderij waarmee je aan de slag moet. Serieus, wie heeft dit getest?
Je sleept en draait je blokken alsof je een wiskundig genie bent met een vleugje kunstenaar, en probeert zo die witte vormen compleet te maken. Mist één blokje? Dan gaat het hele kunstwerk niet af. Het is precies die uitdaging die Fancy Constructor zo verslavend maakt. En ja, ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is. Maar hé, oefening baart kunst, toch?
Wat echt lekker werkt: het voelt alsof je een puzzel oplost, maar dan zonder dat je uren hoeft te zoeken naar dat ene stukje onder de bank (hoewel, soms lijkt het net alsof je dat blokje ook moet vinden). Het inventarisbeheer is strak en overzichtelijk je blokken zijn altijd binnen handbereik, klaar om gesleept en gedropt te worden. En mocht je per ongeluk wat plaatsen missen, dan helpt het systeem je herinneren dat je die ene hoek nog niet hebt gevuld. Dat is best chill, want wie houdt er nou van het eindigen met een halve puzzle? GG, no stress!
In de praktijk betekent dat: je bent constant bezig met het analyseren, plannen en proberen tot je de perfecte fit hebt. Eerste levels? Een eitje. Maar zodra de vormen ingewikkelder worden, en je blokken niet meer zo meewerken als je zou willen, voel je die frustratie langzaam opkomen. Maar ook die “aha!” momenten zijn goud waard. Je bent ineens die puzzelheld die elke vorm kapot slim weet te maken. En geloof me, dat gevoel is onbetaalbaar.