Oké, stel je voor: je bent ineens die ene generaal die iedereen wil zijn, maar dan zonder het saaie gedoe van echte oorlogen (en zonder dat je moeder je belt met “Ben je aan het gamen of echt aan het vechten?”). In Army Commander duik je headfirst in een real-time strategy (RTS) potje waar het niet alleen gaat om zo snel mogelijk op aanvallen klikken, maar waar slimme tactiek en resource management koning zijn. Kortom, dit is geen simpel tower defense met tanks, dit is het echte werk maar dan digitaal en zonder dat je een leger moet leiden dat meer ruzie maakt dan een stel pubers op een familiefeest.
Wat je direct opvalt (naast de standaard “oh nee, ik ben mijn grondstoffen vergeten!” panic-momenten) is dat het verzamelen van resources hier voelt als het zoeken naar je sleutels in een hoop sokken ogenschijnlijk makkelijk, maar met onverwachte verrassingen. Je bouwt dus bases, training camps en nog wat gebouwen alles om een leger op te tuigen dat zelfs Sun Tzu zou goedkeuren. Het eenheden trainen en upgraden is ook niet zomaar klikken en wachten; elk type soldaat heeft z’n eigen plus- en minpunten, dus je moet echt nadenken of die zwaarbewapende tanks nu wel handig zijn tegen die snelle verkenners (spoiler: dat zijn ze meestal niet).
De besturing is verrassend intuïtief, wat fijn is want je wilt niet halverwege je epische aanval vastzitten in een onhandige interface. Met een paar klikjes stuur je je troepen door het slagveld alsof je een soort digitale dirigent bent alleen dan met bommen in plaats van violen. Timing is alles, want elke seconde dat je units stilzitten is een seconde waarin je tegenstander een kans ruikt om je flank te slopen. “Eerste boss fight in die arena? Laten we zeggen dat mijn toetsenbord bijna uit het raam vloog toen ik op het allerlaatste moment moest ontwijken.”
En dan is er nog de multiplayer modus, die je vanuit je luie stoel ineens met onbekenden in een episch gevecht gooit. Wie had gedacht dat het samenwerken met vreemden op het internet zo spannend kon zijn? Soms voelt het als een vriendschappelijke pick-up game, en soms als een digitale versie van “Wie gaat er vandaag het eerst rage-quitten?” Maar hé, alles voor die overwinning en de ultieme “GG” in de chat, toch?
Al met al voelt Army Commander als die zeldzame RTS die je hersenen aan het werk zet, én je hart sneller doet kloppen. Perfect voor iedereen die strategisch wil denken, maar ook zin heeft in wat actie zonder dat het meteen een hersenkraker wordt. En als je denkt “nou, ik ben geen strateeg”, geen zorgen na een paar potjes ben je misschien wel die baas die nooit meer een bordspel wil spelen. Ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is, maar hé, oefening baart kunst. Of zoiets.