Welkom in de knot van je brein: Tower of Hanoi 3D. Dit is niet zomaar een puzzelletje waar je even snel een blokje schuift en klaar bent. Nee, hier neem je het klassieke toren-disk-ding en gooi je het in een driedimensionale blender. Jawel, het is alsof je die oude puzzel een upgrade hebt gegeven met een flinke scheut 3D-magic en een snufje hersengymnastiek.
Het doel? Simpel en toch geniaal: verhuis die stapel schijven van de ene pin naar de andere. Maar let op, hier geldt de ongeschreven wet van de disk: je mag alleen één schijf per keer verplaatsen, en een grote disk op een kleinere leggen? Forget it, dat is de snelste manier om je hersenen in de blender te stoppen. Het is een kwestie van strategie en planning en geloof me, als je denkt dat je even random die schijven gaat schuiven, dan heb je duidelijk nog nooit een toren gebouwd die niet in elkaar donderde.
Het 3D-mechanisme voegt die extra laag van chaos toe waar je niet omheen kunt. Je kunt nu namelijk vanuit alle hoeken naar je toren kijken (en ja, soms net als die puzzelstukjes onder de bank je denkt dat alles logisch is, maar dan is er toch weer dat ene schijfje dat je niet op z’n plek krijgt). Het voelt een beetje alsof je een Rubiks kubus hebt die zich in de ruimte uitstrekt, maar dan zonder de frustratie van het moeten draaien van gekleurde vlakken (oké, misschien toch een beetje frustratie, maar hé, dat hoort erbij).
En dan het beste deel: je logisch denkvermogen wordt hier flink op de proef gesteld, zonder dat het voelt als schoolwerk. Serieus, het is perfect voor jong en oud van kinderen die hun eerste breinbrekers tackelen, tot volwassenen die hun innerlijke strateeg willen wakker schudden (of gewoon even willen ontsnappen aan die eindeloze Zoom-meetings).
Dus, pak je headset, zet die soundtrack aan waar je bij wegdroomt, en duik in deze driedimensionale hersenbreker. De eerste keer dat je die toren perfect overzet zonder je muis bijna kapot te klikken? Dat is pas een GG-moment. Tower of Hanoi 3D daagt je uit, pakt je hersenen beet en laat je achter met die heerlijke nog één keer dan-kriebel. Wie had gedacht dat schijven verslepen zó verslavend kon zijn?