Oké, stel je voor: je krijgt een virtueel verfemmertje in handen en je enige doel is om dat ding te laten dansen over het canvas. Dat is I can Paint in een notendop. Je hoeft geen Picasso of Rembrandt te zijn (serieus, wie heeft dat getest?), want het hele idee is dat je gewoon dat verfemmer in beweging zet en bam! een kunstwerk begint te ontstaan als bij toverslag. Het voelt een beetje alsof je een kat de afstandsbediening geeft en verwacht dat ‘ie een meesterwerk maakt, maar hé, het werkt.
Het beweging-gestuurde schildersysteem is eigenlijk het hart van de game. Je schuift dat bakje verf heen en weer, en de spetters volgen jouw groove. Wil je het tempo omgooien of een andere kant op? Gewoon even dat emmertje een duwtje geven, en de lijnen veranderen als een soort chaotisch maar charmant spookschilderij. Het is alsof je in een kunstzinnige versmelting zit van een Jojo en een verfroller niet meteen obvious, maar wel verslavend.
En geloof me, het is niet alleen maar zen en relaxt kwasten; er zit ook een soort intuïtieve interactie en controle in die je brein lekker laat kraken. Het is een mini-dans tussen jou en verf: soms wil het niet precies doen wat jij wilt, en je denkt “kom op nou, ik probeer toch gewoon een molen te maken?” maar dan krijg je een abstracte vlek die eigenlijk best cool is. Verder is het hele proces verrassend laagdrempelig: geen honderden knoppen of ingewikkelde menus, gewoon schuiven en zien wat er gebeurt. Perfect voor die momenten dat je hersenen even op pauze staan.
Weet je nog dat moment dat je als kind met verf kliederde en dacht dat je wereldberoemd zou worden? Nou, I can Paint vangt dat gevoel met die simpele maar effectieve real-time verfreacties. En als je denkt dat het allemaal te kinderachtig is, wacht maar tot je een paar “ongelukken” maakt die er stiekem best artistiek uitzien. Dat is de charme van het spel: je bent tegelijkertijd de kunstenaar en de chaosmanager. GG, kunstminnende gamers!