Oké, dus je begint in Grindcraft Remastered als zo’n nuchtere gatherer met niks meer dan je blote handen en een klikfinger die al bijna spierpijn heeft voor je überhaupt iets hebt verzameld. Het klinkt simpel, maar geloof me, deze clicker is zo’n verslavende duivel dat je binnen no time resources zit te verzamelen alsof je op Black Friday de laatste tv aan het scoren bent.
Het hele idee? Klikken, klikken, en nog eens klikken om grondstoffen te verzamelen. En dan, als een soort digitale meesterambachtsman, gebruik je die materialen om te craften. Niet zomaar wat simpele dingen, maar steeds complexere gear, gebouwen en andere snufjes die je progression een serieuze boost geven. Je unlockt nieuwe recepten alsof je chef-kok bent die eindelijk het geheime familierecept te pakken heeft. Serieus, ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is.
Wat het echt chill maakt, is dat je niet non-stop hoeft te klikken als een bezetene (hoewel, dat is ook wel grappig om te proberen). Je kunt ook automatiseren ja, die goeie oude auto-gather functie waardoor je resources passief binnenstromen terwijl jij doet alsof je wat nuttigs aan het doen bent. Het voelt gewoon geweldig om terug te komen en te zien dat je digitale imperium is gegroeid terwijl jij een kop koffie zat te drinken. #LifeHacks
De controls zijn zo vriendelijk dat zelfs je oma het zou kunnen oppikken (en je weet dat dat een zeldzaamheid is in de gamewereld). Alles is strak en overzichtelijk ingedeeld: crafting menus, resource management en upgrades, zodat je geen uren kwijt bent aan zoeken maar meteen kunt gaan knallen. Het is bijna alsof de game zegt: “Hier, neem dit mes, snijd die pixels in stukjes, en maak er iets moois van.”
En dan die progression, man. Je begint met niks en voor je het weet bouw je aan de ultieme setup. Het is net als die eerste boss fight in een RPG waar je toetsenbord bijna door het raam vliegt van de frustratie maar dan zonder die rage, want hier word je beloond met pure voldoening. Wie had gedacht dat klikken zo’n episch avontuur kon zijn?