Oké, Frozen Princess is basically alsof je in een Disney-sprookje bent gestapt, maar dan zonder de zangduetten (helaas). Jij bent die lucky bastard die een prinses moet redden die vastzit in een wereld zo koud dat zelfs je Wi-Fi het opgeeft. Het doel? Door een pak sneeuw en ijs ploeteren, puzzels kraken waar je hersens spontaan van gaan kraken en vijanden verslaan die duidelijk hun dag niet hadden allemaal om die ijskoude prinses weer warm te krijgen. Klinkt simpel, maar geloof me, die ijsmagiërs zijn niet bepaald lief.
Wat Frozen Princess zo verslavend maakt, is het spelmechanisme. Je navigeert met je muis of toetsenbord door een wereld vol glitterende ijskappen en betoverde bossen die je soms meer doen denken aan een wintersportvakantie met extra veel trollen. Elke map heeft z’n eigen set uitdagingen: denk aan het verzamelen van magische artefacten (nee, geen Pokéballs), het ontgrendelen van geheime doorgangen en het ontwijken van vijanden die eruitzien alsof ze net uit een vriezer zijn gestapt. Oh, en vergeet niet die power-ups op te pikken, want zonder die buffs sta je sneller op de respawn dan je “GG” kan zeggen.
De tijdslimiet per level geeft het net dat extra beetje stress waar iedere gamer stiekem van houdt. Het is alsof je boodschappen doet met een bom onder je arm spannend, chaotisch en soms zelfs frustrerend. Maar hé, wie houdt er niet van een beetje druk? Bovendien is het besturingssysteem zo smooth dat je in no-time door die ijsbergen racet, springt over obstakels en interacteert met de omgeving zonder dat je toetsenbord spontaan in protest gaat. Serieus, ik probeerde het craften onder de knie te krijgen, en het eindigde in een puinhoop die MasterChef waardig is.
Wat Frozen Princess echt laat werken, is de mix van puzzels, exploratie en lichte combat. Die eerste boss fight in die ijzige arena? Laten we zeggen dat mijn toetsenbord bijna uit het raam vloog toen ik me realiseerde dat ik op het laatste moment moest ontwijken. Maar dat is precies waarom je blijft spelen: het geeft je dat “oké, nog één keer”-gevoel, tot je uiteindelijk die prinses echt bevrijdt en de warmte terugbrengt in haar koninkrijk. Wie had gedacht dat redden zo OP kon zijn?