Oké, stel je voor: jij bent die ene allesbepalende leider die een complete beschaving van nul opbouwt, terwijl je ondertussen andere naties probeert te foppen, te vriend te houden, of gewoon omver blaast allemaal één beurt per keer. Klinkt als een feestje, toch? Welkom bij Civilization, het koninkrijk van keuzestress en epische plannen die meestal mislukken (geloof me, ik heb mijn steden per ongeluk platgebrand omdat ik vergat vredesonderhandeling te kiezen).
Het begint allemaal met het kiezen van je volk ieder met zijn eigen speciale skills en units. Die keuzes voelen soms alsof je selecteert welke superkracht je hebt: extra goud, sterkere soldaten, of gewoon die fijne boost die je nodig hebt om net iets langer te overleven dan die lastige buurman die altijd te veel steden bouwt. Daarna zet je je hoofdstad neer en ga je de omgeving verkennen. Grondstoffen verzamelen is hier als het zoeken naar je sokken op maandagochtend: je weet dat ze ergens liggen, maar het kost moeite voordat je iets bruikbaars vindt tussen de gekke tiles vol bossen, bergen en wonderen. Oh, en geloof me, die wereld is zo random dat geen enkele pot gelijk is elke keer weer een nieuwe puzzel en drama.
Stad bouwen is bijna een mini-sim op zich. Je moet beslissen welke gebouwen je neerzet, resources slim managen en technologieën onderzoeken om niet hopeloos achter te blijven. Wil je een vredige wetenschapper zijn die uiteindelijk een ruimteschip bouwt? Of toch de brutale krijger die het hele veld aan stukken slaat? De technologiebomen zijn diep genoeg om je uren te laten scrollen zonder dat je er ooit uitkomt. Ik probeerde laatst een cultureel feestje te bouwen, maar eindigde met een leger dat meer leek op een midlifecrisis-bende dan een strak geoliede machine.
Wat deze game echt spannend maakt, is dat alles draait om die slimme, langzaam denkende beurt-gebaseerde tactiek. Je hebt alle tijd om je volgende zet te plannen, al voelt het soms alsof je in een strategische soap zit waar elke zet gevolgen heeft. En dan die AI-leiders! Die gasten spelen niet zomaar, ze hebben hun eigen grillen en strategieën, waardoor je soms denkt: Hoe weet deze AI dat ik dat wilde doen?!
Oh, en vergeet niet de diplomatie. Soms is het slimmer om een bondgenoot te maken, andere keren gooi je gewoon je troepen erin en hoop je dat niemand je ziet (spoiler: ze zien je). Of je nou voor de wetenschappelijke overwinning gaat met raketten de ruimte in, of gewoon alles plat walst, Civilization biedt genoeg opties om je innerlijke strateeg en chaoot tegelijkertijd te laten schijnen. Kortom: wil je urenlang verslaafd raken aan het plannen van de perfecte beschaving, met af en toe een flinke portie WTF-momenten? Dan is deze game jouw nieuwe beste vriend.